ΚΥΠ ΚΑΙ ΝΑΤΟ (μια μικρή αναδρομή)

Κείμενο: Νίκος Μέντζας

Τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 1951 παίρνεται η απόφαση από το Βόρειο Ατλαντικό Συμβούλιο, ώστε να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα και η Τουρκία. Αυτό σηματοδοτούσε σήμαινε την προέκταση της αμερικανικής ομπρέλας στρατιωτικής (και όχι μόνο) επέμβασης στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Λίγους μήνες πριν, προς το τέλος του Μαίου του ίδιου έτους, είχε προηγηθεί το αποτυχημένο (;) πραξικόπημα του ΙΔΕΑ (συμμετέχοντος του μελλοντικού δικτάτορα Παπαδόπουλου), με πρόφαση την επαναφορά του - αγαπημένου παιδιού των δυτικών - Αλέξανδρου Παπάγου, που είχε δηλώσει παραίτηση από την αρχηγία του στρατεύματος. Κατά τη διάρκεια, οι επίδοξοι πραξικοπηματίες κατέλαβαν κομβικά κρατικά πόστα. Ο Παπάγος, πληροφορούμενος την κατάσταση από τον ταξίαρχο Χριστέα, θα δώσει οδηγίες για την αποσιώπηση των καθέκαστων. Ο αντιστράτηγος Γεώργιος Καραγιάννης, προεξέχον στέλεχος του ΙΔΕΑ (από την εποχή της ΕΝΑ, στη Μέση Ανατολή), σημειώνει στο βιβλίο του "1940 - 1952 Το δράμα της Ελλάδος - Έπη και αθλιότητες", σχετικά:

"Τότε ο Στρατάρχης, επιτημήσας τον Ταξίαρχον Χριστέαν δια την ενέργειάν του ταύτην, τον διέταξεν όπως τα τμήματα επανέλθωσιν εις τους στρατώνας των αμέσως, άπαντες δε οι στρατιωτικοί να μεταβώσιν εις τας υπηρεσίας των. Αι διαταγαί του Στρατάρχου εξετελέσθησαν αμέσως και μέχρις της μεσημβρίας ο ρυθμός της κανονικής λειτουργίας των μονάδων της Φρουράς Αθηνών, είχεν αποκατασταθή πλήρως.

Εν συνεχεία ο Στρατάρχης Παπάγος συναντηθείς μετά του Πρωθυπουργού Σ. Βενιζέλου, εισηγήθη προς τούτον τα κάτωθι μέτρα δια την ηρεμίαν του Στρατεύματος.

α. Η εκδηλωθείσα στρατιωτική ενέργεια, αποτελούσα άκρως αντιπειθαρχικήν πράξιν, θα έπρεπε να αποσιωπηθή.

β. Η παραίτησίς του θα έπρεπε να θεωρηθή οριστική και αμετάκλητος.

γ. Δια τον κατευνασμόν των πνευμάτων και την ησυχίαν του τόπου, θα έπρεπε η διάρθρωσις της Ηγεσίας του Στρατεύματος μετά την απομάκρυνσίν του, να ακολουθήση την κανονικήν οδόν, ανατιθεμένης της Αρχηγίας του Γ.Ε.Σ. εις τον αρχαιότερον των Αντιστρατήγων Κιτριλάκην Στ. οι δε λοιποί Αντιστράτηγοι να καταλάβωσι θέσεις εν τη Στρατιωτική Ιεραρχία βάσει της σειράς της αρχαιότητός των."

Αλέξανδρος Παπάγος - Ο πρώτος τοποτηρητής των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα

Τα γεγονότα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια διαδικασία καθοδηγούμενη από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, ώστε λίγο καιρό αργότερα, ο Παπάγος να κατέλθει στην πολιτική με το νεοϊδρυθέν κόμμα του "Ελληνικός Συναγερμός" (6 Αυγούστου 1951) και να κερδίσει τις εκλογές στις 10 Οκτωβρίου του 1952. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ επεμβαίνουν ελεύθερα και χωρίς φραγμούς, επελαύνουν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Είναι η περίοδος, κατά την οποία πραγματοποιείται η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, υπό τις εντολές των πρακτόρων των ΗΠΑ, παρακάμπτοντας ακόμη και την αρνητική στάση του τότε πρωθυπουργού Πλαστήρα. Έτσι, υπό την απόλυτη διακυβέρνηση της Ελλάδας από τις ΗΠΑ, αποφασίζεται η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, ως προκεχωρημένο φυλάκιο των δυτικών απέναντι στο "σοβιετικό κίνδυνο". Η χώρα γίνεται επίσημα μέλος του ΝΑΤΟ τον Φεβρουάριο του 1952.

Με την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ξεκινάει η τιτάνια περίοδος της "αμερικανοποίησης" της ελληνικής κοινωνίας, του κράτους της τρομοκρατίας, της φίμωσης του λόγου, της ασυδοσίας, των εργολάβων, της αποκατάστασης/προβιβασμού των δοσιλόγων της κατοχής, των εκλογών βίας και νοθείας, της αμνήστευσης των Γερμανών εγκληματιών πολέμου, της ΚΥΠ, των πολιτικών δολοφονιών, των εξοριών, των δικτατορικών καθεστώτων και του κυπριακού ξεπουλήματος.

Η εφημερίδα "Ελευθερία" σημειώνει στις 29 Απριλίου 1952, σχετικά με τους σκοπούς της Κυβέρνησης Παπάγου:

"Τάγματα Εφόδου προετοιμάζει ο Ελληνικός Συναγερμός υπό μορφήν πολιτικών Συλλόγων. Τα τάγματα θα παρουσιασθούν ως πολιτικοί σύλλογοι, η οργάνωσίς των όμως θα είναι καθαρώς στρατιωτική ώστε ανά πάσαν στιγμήν να είναι έτοιμα και προς έκνομον δράσιν. Κύριος πυρήν των "ταγμάτων" θα είναι τα στοιχεία της δεξιάς τα οποία παλαιότερον συμμετείχον εις τας παρακρατικάς οργανώσεις. Σκοπός των θα είναι, ως και κατά το παρελθόν, των παρακρατικών οργανώσεων, η τρομοκράτησις των αντιφρονούντων."

Τα προνόμια και οι δικαιοδοσίες που απολαμβάνουν οι εν Ελλάδι Αμερικάνοι τοποτηρητές επεκτείνονται στο άπειρο, ενώ η απόλυτη ασυλία τούς εξασφαλίζει το απυρόβλητο σε κάθε έκφανση της ζωής τους. Πιο συγκεκριμένα, αργότερα, σύμφωνα με το “ενισχυμένο” Νομοθετικό Διάταγμα 3715/18 - 6 - 1957, “η Αμερικανική Αποστολή και το προσωπικόν αυτής θα απολαύωσιν εν Ελλάδι ετεροδικίας, ήτοι απαλλαγής από τας δικαιοδοσίας των πολιτικών και ποινικών δικαστηρίων (αρθρ. 1 παρ. 2α και 3α). Ως προσωπικόν της Αποστολής εθεωρήθη το τε πολιτικόν και το στρατιωτικόν, συμπεριλαμβανομένων και των οικογενειών αυτών. Η ετεροδικία εξετείνετο και εις τας πράξεις της ιδιωτικής αυτών ζωής (άρθρ. 1 παρ. 3α και αρθρ. 6 παρ. 2)”.   

Για την σχέση της ΚΥΠ, που ιδρύθηκε επίσημα το 1953, με τη CIA, ο Ζαν Μεϋνώ γράφει στο βιβλίο του “Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα”:

“Το ίδιο ισχύει στις σχέσεις της αμερικανικής CIA και της Ελληνικής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ), οργανισμό για τον οποίο ο ίδιος ο Σοφοκλής Βενιζέλος δήλωσε στην Βουλή ότι "τα πλοκάμια του εκτείνονται σε όλη την Ελλάδα”. Μια από της μεθόδους εργασίας της είναι και η ηχογράφηση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των πολιτικών που δεν ανήκουν στο κυβερνητικό κόμμα… Οι δεσμοί μεταξύ της αμερικανικής ΚΥΠ και της ελληνικής υπηρεσίας ήταν σχεδόν σχέσεις εργοδότη προς υφιστάμενο.

Τις σχέσεις αυτές υποτέλειας προκαλούσε το γεγονός ότι η υπηρεσία εδέχετο από την αμερικανική οργάνωση όπλα, όργανα ανιχνεύσεως και χρηματικά μέσα. Με τον τρόπο αυτόν η επίβλεψη, για λογαριασμό αμερικανικών υπηρεσιών των υπόπτων Ελλήνων, διεξήγετο όχι μόνο μέσα στην επικράτεια της χώρας, αλλά ακόμα και στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού…"

Ο Αλέξης Παπαχελάς στο βιβλίο του "Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας, ο Αμερικανικός Παράγων 1947 - 1967" επισημαίνει ότι "η αμερικανική υπηρεσία (CIA) παρείχε στην ΚΥΠ "συμπληρωματικά κονδύλια" για τη λειτουργία της, εκπαιδευτικά σεμινάρια για τα στελέχη της και ειδικό εξοπλισμό. Οι σχέσεις των δυο υπηρεσιών ήταν στενές, δεδομένου ότι εκτελούσαν πολλές κοινές επιχειρήσεις. Οι Αμερικανοί πράκτορες που υπηρετούσαν στην Αθήνα συνήθιζαν να αναφέρονται στη δική τους "Αγία Τριάδα", που απετελείτο από τη CIA, την ΚΥΠ και την Υπηρεσία Αλλοδαπών της ελληνικής Αστυνομίας..."

Στο βιβλίο του "Από τον εμφύλιο στη χούντα", ο Σπύρος Λιναρδάτος επιχειρεί να συνδέσει τα κομμάτια που αποτελούν το μακρύ χέρι των αμερικανικών συμφερόντων στην (και κατ’ επέκταση το ΝΑΤΟ), δηλαδή την ΚΥΠ, τον ΙΔΕΑ, τον Ελληνικό Συναγερμό και τη CIA:

"Η επαναφορά από τον Παπάγο στο στρατό και σε καίριες θέσεις στρατιωτικών του ΙΔΕΑ συνδέεται και με την ίδρυση, τον Μάιο του 1953, της ΚΥΠ, της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών…

Το νομοσχέδιο για την ίδρυση της ΚΥΠ και η επαναφορά στο στρατό των αξιωματικών που ανήκουν στον ΙΔΕΑ οξύνουν τις σχέσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων, που έχει δραστηριοποιηθεί μετά την προσχώρηση του Γ. Παπανδρέου, με έντονη ανακοίνωσή του καταγγέλει ότι, με την αποστράτευση 11 υποστρατήγων και την επαναφορά "των στασιαστών της 31ης Μαϊου 1951", η κυβέρνηση "αποβλέπει εις δημιουργίαν προσωπικού και κομματικού στρατού"…

Εκείνο όμως που δεν ξέρει και δεν μαντεύει ή, τουλάχιστον, δεν καταγγέλει η κεντρώα αντιπολίτευση είναι ότι, με την επαναφορά των αξιωματικών του ΙΔΕΑ και ην ίδρυση της ΚΥΠ, οι αμερικανικές υπηρεσίες στερεώνουν τον έλεγχό τους στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Δεν είναι ίσως ακόμα γνωστό ότι ο Νάτσινας (ηγετικό στέλεχος του ΙΔΕΑ και διευθυντής της ΚΥΠ) είναι έμπιστος των Αμερικανών και ότι, από την πρώτη στιγμή ο ΙΔΕΑ θα συνδέσει την ΚΥΠ στενά με την CIA. Ο Ουίλιαμ Κουήν, μέλος της αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα από το 1953 ως το 1955, αλλά ουσιαστικά σταθμάρχης της CIA στη χώρα μας ύστερα από την αναχώρηση του Τομ Καραμεσίνη, θα φροντίσει να προωθηθούν στην ελληνική ΚΥΠ στενοί συνεργάτες των αμερικανικών υπηρεσιών. Έτσι η ΚΥΠ θα μεταβληθεί σε παράρτημα της CIA."

Ο Παπαχελάς κάνει μια διαφωτιστική αναφορά στην δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για τη δημιουργία βάσεων του ΝΑΤΟ, κατά την πρωθυπουργία του Παπάγου, με την παράκαμψη του κράτους και του ελληνικού κοινοβουλίου. Οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν καθαρά αμερικανικά συμφέροντα:

"Κατά την Τριετία της διακυβέρνησης του Ελληνικού Συναγερμού εδραιώθηκε ένα ευρύ πλέγμα αμυντικών και οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στην Ελλάδα, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τον Φεβρουάριο του 1952 η Ελλάδα έγινε μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ο Παπάγος προσέφερε στους Αμερικανούς την εγκαθίδρυση στρατιωτικών βάσεων στο ελληνικό έδαφος σε επιστολή του προς τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ τον Ιούνιο του 1953. Η πρεσβεία δεν ήθελε την επικύρωση της συμφωνίας για τις βάσεις από τη Βουλή, επειδή πίστευε ότι θα προκαλούσε πολιτικά προβλήματα καθώς και επεισόδια στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, εφόσον γινόταν γνωστό ότι οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν επιχειρήσεις εναντίον του ανατολικού μπλοκ. Οι Αμερικανοί είχαν επίσης θορυβηθεί εναντίον των αντιδράσεων των Βρετανών, οι οποίοι ήταν αντίθετοι στην εγκατάσταση αμιγώς αμερικανικών βάσεων που θα λειτουργούσαν εκτός του επιχειρησιακού πλαισίου του ΝΑΤΟ.

Τον Οκτώβριο του 1953 υπογράφηκε η συμφωνία για τις βάσεις και επικυρώθηκε την ίδια μέρα από το Υπουργικό Συμβούλιο χωρίς να συζητηθεί στη Βουλή."

Τα επόμενα χρόνια, και κυρίως την περίοδο της καραμανλικής πρωθυπουργίας, το παρακράτος και οι φασιστικές οργανώσεις οι οποίες το αποτελούν, εδραιώνονται στο πολιτικό σκηνικό ως ο κατεξοχήν φορέας της δημιουργίας του πολιτικού κλίματος. Η ΕΡΕ γίνεται ο κεντρικός άξονας, η κεντρομόλος δύναμη του παρακρατικού μηχανισμού, ενώ ο τελευταίος γιγαντώνεται με την συγκατάθεση, αλλά και υπό την επιτήρηση της ΚΥΠ. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι εκείνος που εξέθρεψε και χρησιμοποίησε τις οργανώσεις αυτές, σε συνδυασμό με το παλάτι. Η μετέπειτα διαμόρφωση της πολιτικής στην Ελλάδα βασίστηκε πάνω στο καραμανλικό μοντέλο άσκησης της εξουσίας. Αυτό σήμαινε την απομόνωση της κοινωνίας από την πολιτική και την μετατροπή της είτε σε ρόλο είτε υποστηρικτικό είτε πελατειακό. Πάντα με γνώμονα το κομματικό συμφέρον.

Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο επονομαζόμενος και "εθνάρχης". Κατά τη διάρκεια των πρωθυπουργιών του, εκτός από την Κύπρο η οποία "μπήκε στο ράφι", κατ' επιταγήν των ΗΠΑ, τέθηκε σε ισχύ και ο νόμος "περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου", κατ' επιταγήν των ΗΠΑ. Τα γερμανικά χρέη παραγράφονται, οι δοσίλογοι μεταμορφώνονται σε "ήρωες της εθνικής αντίστασης" και το παρακράτος ξεσαλώνει... κατ' επιταγήν των ΗΠΑ.

 

Ο Ανδρέας Λεντάκης, στη μελέτη του "Παρακρατικές οργανώσεις και 21η Απριλίου" σημειώνει:

"Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1949 και τη στρατιωτική και πολιτική ήττα της αριστεράς, ανέβηκε στην εξουσία η δεξιά, που ανήγαγε τον αντικομμουνισμό σε κρατική ιδεολογία. Πολύ σύντομα ενστερνίστηκε την ιδέα της μονοπωλιακής άσκησης της εξουσίας., γεγονός που την οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο να ταυτιστεί και με το κράτος και με το έθνος. Γιατί αφού θα έπρεπε να κυβερνάει πάντα εκείνη, τότε θα έπρεπε να καλύψει ιδεολογικά και πολιτικά αυτές τις επιδιώξεις της, έτσι που να δικαιώνεται η τάση, η προσπάθεια και τα μέτρα που θάπαιρνε προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει ότι θεωρεί τον εαυτό της μοναδικό εκφραστή των συμφερόντων και των ιδεωδών του έθνους και του λαού. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει καμμιά άλλη πολιτική δύναμη, κανένα άλλο πολιτικό κόμμα, έξω από αυτήν, που μπορεί να το πραγματώσει. Άρα η άνοδος στην εξουσία οποιουδήποτε άλλου κόμματος, σημαίνει θανάσιμο κίνδυνο για το έθνος...

Είναι γνωστή η αμαρτωλή πολιτική της Κυβερνήσεως της ΕΡΕ. Πολιτική υπέρ των προνομίων των ολίγων και των ημετέρων, πολιτική σκανδάλων, αναλφαβητισμού, μεταναστεύσεως, φορολογιών, εξαθλιώσεως των αγροτών και των εργαζομένων, πολιτική θυσίας των εθνικών συμφερόντων στους ξένους (Κύπρος)...

Η αντιδραστικότητα της ΕΡΕ πηγάζει από την ίδια τη φύση της πολιτικής της κατά του Λαού και του Έθνους. Για να μπορέσει να συνεχίσει τη δράση της περιέστελε συνεχώς τις λαϊκές ελευθερίες και διόγκωνε τον καταπιεστικό μηχανισμό, κρατικό και παρακρατικό, βαδίζοντας ολοένα προς τον πλήρη εκφασισμό της δημόσιας ζωής. Με την αναθεώρηση του Συντάγματος, που επεδίωξε, με την επιβολή αστυνομικού κράτους και τη δημιουργία παρακρατικών νεοφασιστικών οργανώσεων, επιχειρεί την εγκαθίδρυση πλήρους φασιστικού καθεστώτος υπό κοινοβουλευτικό μανδύα, καθεστώς που θα συνδυάζει την "τρομοκρατική ανοιχτή δικτατορία με τη χονδροειδή πλαστογράφηση του Κοινοβουλευτισμού".

Η ελληνική φασιστική κίνηση έχει στενή επαφή με τους ναζιστές της Μπον από το 1957, κι από το 1960 κι εδώ, και με την αμερικανική , όπως αποκαλύφθηκε με τις συχνές επισκέψεις στην Αθήνα του Αμερικανού στρατιωτικού οργανωτή της Κου Κλουξ Κλαν Σέρμαν Μύλλερ και του χιτλερικού Ζίγκφριντ Τόγκλμαν, καθώς και με τα ταξίδια Ελλήνων νεοφασιστών στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Δυτική Γερμανία (Φαρμάκης, Σπηλιόπουλος κλπ.).

Το έτος 1957 (σ. ΕΡΕ) ήταν το έτος του νεοφασισμού στην Ελλάδα. Τότε δημιουργήθηκαν οι περισσότερες οργανώσεις και αναβίωσαν άλλες παληότερες που είχαν ατονίσει τελείως."

Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση. Το γεγονός αυτό θορύβησε τον Καραμανλή (και πρωτίστως τους Αμερικανούς) και εκείνος φρόντισε για τη συγκρότηση μιας ομάδας στελεχών που θα επιλαμβάνονταν του θέματος, το οποίο είχε προκύψει. Η επιτροπή αυτή, στην οποία συμμετείχαν διάφορα στελέχη του κρατικού ιστού, αλλά και άνθρωποι της ΚΥΠ, χρηματοδοτείτο από αμερικανικά κονδύλια. Ο δημοσιογράφος Σάββας Κωνσταντόπουλος που είχε παρευρεθεί σε μια συνάντηση της  ομάδας σε κάποιο από τα σπίτια του Κωνσταντίνου Καραμανλή, θυμόταν το 1968:

"Ενθυμούμαι ότι λίγας ημέρας μετά τας εκλογάς (σ. του 1958) ο Κ. Καραμανλής μας εκάλεσε, μερικούς φίλους, εις την Κηφισιάν, όπου έμενε κατά το θέρος. Ήμεθα περίπου δέκα πρόσωπα: δημόσιοι λειτουργοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Διεξήχθη ευρυτάτη συζήτησις δια την μελλοντικήν πορείαν της νέας κυβερνήσεως. Όταν ετελειώσαμεν και ήμεθα έτοιμοι να αναχωρήσωμεν, ηρώτησα εάν κανείς εκ των παρισταμένων επιθυμούσε να φέρη επί τάπητος άλλο θέμα. Εδόθη αρνητική απάντησις. Μέχρι της στιγμής εκείνης ουδείς είχεν ομιλήσει δια το θέμα της κομμουνιστικής απειλής και του εκτάκτως ανησυχητικού αποτελέσματος των εκλογών. Το έθεσα υπό συζήτησιν. Ο Κ. Καραμανλής ανεγνώρισε ότι πράγματι το πρόβλημα τούτο ήτο το σπουδαιότερον όλων. Δεν έχει σημασίαν να μνημονεύσω κατά την στιγμήν αυτήν τι ελέχθη τότε σχετικώς. Χρονογραφικώς θα αναφέρω ότι η συζήτησις εκείνη έγινε αφορμή να συγκροτήση ο Κ. Καραμανλής μιαν αφανή επιτροπήν, εις την οποίαν συμμετείχον διακεκριμένοι διανοούμενοι, δια την παρακολούθησιν, την θεωρητικήν και την πολιτικήν, του κομμουνιστικού προβλήματος. Εις την επιτροπήν εκείνην έτυχε να γνωρίσω, δια πρώτην φοράν, τον ήδη πρωθυπουργόν κ. Γεώργιον παπαδόπουλον (σ. τον γνωστό πράκτορα της ΚΥΠ) και να εκτιμήσω την σκέψιν του. Μετείχεν εις αυτήν ως αξιωματικός. Ο μακαρίτης καθηγητής εις το Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον Άγγελος Προκοπίου, μέλος και αυτός της επιτροπής, είχε πει περί του Γεωργίου Παπαδοπούλου.

- Το μυαλό αυτού του αξιωματικού, είναι ξυράφι. Είμαι βέβαιος ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος θα παίξη κάποτε πρώτον ρόλον.

Η προφητεία επαλήθευσε."